jueves, 12 de diciembre de 2013

Mandela e Rajoy





Xa era de noite o día cinco de decembro cando o presidente de Sudáfrica, Jacob Zuma, comunicou a morte de Nelson Mandela:  A nosa nación perdeu au seu fillo máis grande”, afirmou. O home que derrotou ao racismo chegou aos 95 anos dunha vida plena e difícil marcada pola súa perseverancia  heroica na loita contra do apartheid. En 1962 foi condenado a cadea perpétua pola súa actividade política. Pasou 27 longos anos no cárcere, que lle serviron para encauzar o seu enorme talento político e para marcar obxectivos realistas para a súa loita. “Entró lleno de furia y salió sabio”, escribeu John Carlin (autor dun libro sobre Mandela no que se basea a película Invictus). Home íntegro, coherente e magnánimo (segundo Desmond Tutu), adicou a vida enteira a traballar pola concordia, a paz e a igualdade. En 1993 concedéronlle o Premio Nobel da Paz. O avance de Sudáfrica na convivencia entre as razas foi impresionante, ainda que teñen unha asignatura pendente: a reducción da brecha entre ricos e pobres, que sigue a ser moi grande. 


O mundo enteiro sinala a Mandela como unha das figuras clave do século XX e como un símbolo da capacidade dos pobos para superar o odio e a confrontación.  Hoxe todos lamentan a morte de Madiba (avó). Persoalidades de todo o mundo acudiron ao festivo acto de despedida que se celebrou no estadio de Johanesburgo o pasado día dez. Alguns dos dirixentes políticos presentes, que eloxian a figura e a traxectoria de Mandela, non terían dúbidas en metelo no cárcere se tivese desenvolvido a súa loita no territorio que eles gobernan. Tamén en España diversos representantes do PP fixeron unha loanza pública da súa loita polos dereitos humanos e a liberdade.  Son os mesmos que veñen de aprobar unha lei de seguridade cidadá que limita a liberdade de expresión, faculta ao executivo para impoñer sancións económicas severas, e que poderá ser utilizada como medida preventiva para disuadir do uso pacífico dos dereitos de reunión e manifestación. Son os mesmos que manteñen as chamadas concertinas nas vallas de Ceuta e Melilla (“elementos de disuasión pasiva”, segundo o ministro) que poden provocar lesións graves aos inmigrantes africanos –que fuxen da fame e do terror e farán todo o posible por chegar a Europa-.


Representando a España nese acto estivo Mariano Rajoy. Puxo de manifesto  a súa talla de estadista coas palabras pronunciadas camiño do funeral: “Es un momento muy bonito y emocionante, porque es el estadio en el que España ganó el Mundial”. Tamén fixo unha loanza de Mandela pola súa loita pola igualdade. Era o que requería o momento. Mais ún ten a impresión de que a ideoloxía e a traxectoria pública de Rajoy son totalmente contrarias ás do líder homenaxeado.  Mandela arriscou a súa vida por un noble ideal; Rajoy fixo unha carreira política confortable e estivo sempre na beira dos poderosos. Madiva soubo tender a man e construir pontes para favorecer a convivencia pacífica do seu pobo; Mariano levanta vallas e promove leis que provocan a exclusión social (ademáis, non se lle coñecen actividades delictivas pero tivo certa predilección, no seu traxecto político, por rodearse de presuntos delincuentes aos que adicou encendidos eloxios: Fabra, Matas, Bárcenas, Camps...).



Cómpre lembrar que Rajoy, cando era un mozo que se  iniciaba na política, afirmou por escrito que “la igualdad social es imposible” e expresou a súa convicción de que “los hijos de buena estirpe superan a los demás” e que “la desigualdad natural del hombre viene escrita en el código genético”.  Esa crenza na desigualdade dos seres humanos é a que inspira a súa actuación política. Nos dous longos anos que leva como presidente do goberno aplicou o seu ideario de xeito  taxativo. As políticas impostas desde o poder provocaron unha crecente desigualdade social, unha progresiva laminación da clase media, a desmontaxe desde dentro do Estado de benestar e un alarmente crecemento da pobreza: máis de doce millóns de persoas viven en España en situación de pobreza e exclusión social. E agora aplicarán a lei de seguridade cidadá para que ninguen proteste e cadaquén soporte o seu destino.

3 comentarios:

  1. Non teño claro si Mr M fixo declaracions en inglés (lembrando a "bes siti inde guol") ou prefiriu a sobriedade do castelán como o seu homónimo Teodoro Obiang, presente tamén no funeral. Pero consta que a "Diplomacy" e a "Politeness" internacional obriga as veces a invitar incluso a quen o homanaxeado no querría ver diante.

    ResponderEliminar
  2. Lo que es la vida. Rajoy acaba confluyendo con el premio Nobel y cuasi-divinizado Watson en ese racismo genético, que explicaría la desigualdad entre seres humanos como algo natural y no cultural.
    Sobra decir que hay diferencias obvias entre Rajoy y Watson. Uno parece tonto y el otro es muy listo (llegó a Nobel por listillo, precisamente, según él mismo cuenta en "La doble hélice"). Pero son dos extremos que confluyen en una estupidez y que muestran que tan malo para un país es ser dirigido por un autoritarismo idiota como serlo por uno cientificista.
    Rajoy no dijo una tontería. Sólo expresó crudamente el ideario que la derecha ultra intenta por todos los medios llevar a cabo. En tiempos no muy lejanos, se discutía que los negros pudieran tener alma. Ahora quieren imponer el criterio de que sólo los hijos de buena estirpe heredarán la tierra. Sus hijos.
    Las bendiciones eclesiásticas prodigadas por acción u omisión a esta derecha inhumana revelan el anticristianismo farisaico de la jerarquía clerical española. Ni a Francisco le hacen caso, mostrándose más reaccionarios que nunca.
    ¿A dónde nos llevarán si no lo impedimos? Parece claro. A la feudalización de España (no es baladí que haya una serie sobre Isabel) con el beneplácito de una izquierda atontada, una feudalización que en Galicia es especialmente obvia hasta en los textos periodísticos laudatorios a cuanto cacique hay.
    No soportan la igualdad de oportunidades y recurren a los genes, sin saber lo que son, para explicar la diferencia clasista, asquerosa, en la que se instalan y desde la que quieren hacernos siervos.
    ¿Hay pobres? Bueno, tenemos la navidad con sus rastrillos de damas bondadosa, sus belenes y sus comidas especiales en comedores de beneficencia, con presencia de autoridades.

    ResponderEliminar
  3. Pablo, No soporto la expresión de Rajoy relatica a "los hijos de buena estirpe", y ello hace que me resulte insoportable también aguantar tanta laudatio expresada en los medios de comunicación locales por médicos relevantes de la sanidad gallega hacia las fórmulas de gestión que intentan imponer, que van a imponer si no lo evitamos. Por ello, me tomo la libertad de incluir como comentario en tu blog, aunque no corresponda exactamente al último post, el contenido de una carta mía al director publicada hoy en La Voz de Galicia, en respuesta a un "reto" de D. Fernando Diz Lois (http://www.lavozdegalicia.es/noticia/opinion/2013/12/13/xestion-clinica-xeito-cambiar-mentalidades/0003_201312G13P20993.htm).
    Ya que desafía a alternativas a lo que parece un discurso único, ésta es la mía (recogida, como digo, hoy en La Voz de Galicia, con mínimos recortes:

    "GESTIÓN Y COMUNICACIÓN
    Sr. Director,
    He leído atentamente la reflexión de D. Fernando Diz Lois, médico a quien respeto y admiro como profesional y persona, sobre “Xestión Clínica, un xeito de cambiar mentalidades”.
    Yo también soy médico y modestamente recojo el guante que lanza al final de su interesante texto.
    Creo que una cosa es su insistencia en la responsabilidad del profesional, que comparto plenamente, y otra muy distinta es algo que no señala: ¿quiénes harían el cambio organizativo, con lo que implica
    en sueldos o incentivos de profesionales? ¿Quiénes juzgarían lo que han venido en llamar pomposamente la excelencia? Y, la más importante, ¿Cuáles serían realmente las repercusiones para pacientes? Se dice insistentemente que se contará con los propios profesionales pero mi ya larga trayectoria en la sanidad pública (en exclusiva) me induce a pensar que no será así en absoluto; que serán los gestores de turno los que, con una mayor burocratización, parcelación directiva y profesionales "de confianza" (término perverso donde los haya), acometan ese posible cambio y sus potenciales implicaciones privatizadoras (sinceramente creo que existe ese riesgo que justificó la pasada huelga).
    Claro que hay mucho gasto superfluo, pero se da en un contexto de medicina defensiva por un lado y de obsesión higienista por otro. La expresión “más vale prevenir” ha sido nefasta por lo que ha supuesto
    de medicalización de lo normal (las estatinas, ansiolíticos y antidepresivos son un buen ejemplo) y de miedo, expresado en múltiples cribados inútiles y susceptibles de falsos positivos con todas las consecuencias negativas para la salud que suponen.
    Es cierto que hay rutinas desfasadas como las que implican peregrinaciones interconsulta en enfermos crónicos, y cuellos de botella diagnósticos por insuficiencias de recursos humanos y materiales. Pero si hablamos de ese cambio cuantitativo en el enfermar (más crónicos, menos agudos), también habría que hablar de dependientes, de viejos, de pobres, etc., porque hay ya demasiada enfermedad derivada de situaciones socioeconómicas.
    D. Fernando reta a alguna alternativa. La doy aquí: HABLAR. La comunicación entre equipos directivos y profesionales (todos los profesionales) es tan esencial como inexistente, tanto como imprescindible es acoger las críticas internas. Si se premia la docilidad y se persigue la crítica, no saldremos de donde estamos.
    Cuando vea atisbos de esa comunicación, empezaré a creer en supuestas bondades de cambios inducidos desde la decisión política."

    ResponderEliminar