martes, 18 de diciembre de 2012

As vítimas dos recortes

En Galicia Hoxe


Unha sociedade sa e forte procura criar con saúde os seus fillos, atender debidamente aos doentes e desvalidos e protexer os últimos anos das persoas maiores. Mais vivimos nun momento cruel e nunha sociedade enferma que non aborda debidamente as que deberían ser obrigas principais. As forzas políticas dominantes están a desmontar o Estado de benestar para substituir a xustiza por caridade e os servizos públicos por negocios privados. 
Nun tempo recente houbo quen amasou grandísimas fortunas (banqueiros, empresarios, especuladores financeiros, políticos corruptos, delincuentes varios), hoxe agochadas en paraísos fiscais. A crise económica actual non a pagan os seus principais responsables -que nin pediron disculpas nin devolveron o diñeiro-, senon os traballadores, os enfermos, a mocidade, os funcionarios, os vellos e os minusválidos.

 
España xa é o terceiro país da UE con máis risco de pobreza. O 27 por cento de poboación ten moi poucos ingresos ou padece privacións; xa somos o terceiro dos Vintesete con maior risco de pobreza, por detrás de Bulgaria e Rumanía. Hai máis de 12 millóns de persoas que están nunha situación de exclusión ou vulnerabilidade. A resposta a este momento dramático non é realizar recortes sociais e provocar máis sufrimento, senon restaurar unha política fiscal redistributiva que permita xerar ingresos públicos suficientes para manter e potenciar os servizos públicos. De non ser pola fiscalidade regresiva e pola entrega das empresas públicas rendibles aos amigos do presidente Aznar (Telefónica, Endesa, Repsol, Argentaria, Tabacalera) hoxe o Estado tería unha situación económica máis solvente para para afrontar a crise.

Detrás das cifras hai persoas que sufren e que se sinten atrapadas nun camiño sen saída. Cada vez hai máis traballadores atenazados polo medo ao despedimento, parados sen esperanza, persoas contratadas por salarios miserables, xubilados con poucos recursos e inmigrantes sen atención sanitaria. As crueis medidas impostas polo goberno fan que medre, día a día, o medo ao futuro, a desesperanza e a indignación. Hai moita xente dominada pola angustia e o temor, que mesmo se chegan a sentir culpables. Hai persoas que ven a sua vida arruinada e son incapaces de tolerar tanta humillación. 

Eu vivo e traballo nun barrio da Coruña, donde moitas familias traballadoras, nos últimos anos, ven como se deteriora a súa situación laboral e económica. Podería falar de decenas de persoas afectadas pola situación e feridas pola política de recortes. Mais só vou referir dous casos. Non hai moito estivo na miña consulta unha señora de oitenta anos para ver que medicamentos se podían retirar da súa receita electrónica, por non ser capaz de pagalos todos: na casa viven un fillo coa súa muller e dous netos, todos eles dependendo da súa pensión (cincocentos euros). Máis recentemente un paciente de 42 anos, que loita desde hai máis dunha década cunha insuficiencia renal (tres días de diálise á semana, en transporte colectivo que agora tamén terá que pagar) despois de sufrir un rexeitamento do trasplante, envioume unha carta, que resumo a continuación, sen máis comentarios:

“Me considero en la obligación de darle información para que sea de su conocimiento y si usted lo estima oportuno puede usarla a su conveniencia con mi plena autorización; en ningun caso es una queja hacia su gestión de la salud familiar. Mi pensión es de 375 euros, ya insuficiente para soportar los gastos. Mi madre cobra una pensión buena pero cada vez resulta más difícil llegar a fin de mes. Podemos sobrevivir pero ya tenemos que prescindir de cosas que considerábamos elementales hace sólo un año. Me siento una carga para mi familia; cada vez que vamos a la farmacia y pagamos 40 o 50 euros- a veces más-  me siento fatal; me consta que lo hacen con gusto pero yo no puedo evitar sentirme mal. Este sentimiento de culpabilidad me abruma y se suma a todas las angustias que usted ya conoce. 
He tomado una serie de medidas que creo que irán en detrimento de mi salud si se sostienen en el tiempo; trato de prescindir del Fortasec –que ahora hay que pagar-, y tomar agua de cocer arroz para que no resulte tan oneroso para el presupuesto familiar (la bacteria de mi ingreso tan grave del 2008 me la han controlado pero me produce descomposición casi a diario). La higiene del catéter que va vía cava –directamente al corazón- la hago con toallitas (en vez de gasas estériles), procuro usar para esta higiene colonia o desodorante empañando las toallas de algodón. El Ferplex trae 20 viales por caja y costaba hasta hace poco 40 euros lo cual supone un gasto de 50 euros mensuales. Desde enero a noviembre mi hematocrito ha bajado desde 48 a 30%. Vuelvo a sentirme débil, me cuesta subir por pendientes y me agoto tremendamente. En fin, le ruego me disculpe esta redacción lastimera. Pero creo que deben estar informados de lo que han significado para los pacientes crónicos estos recortes. El ahorro se podría obtener de otras partidas menos dolorosas para la sociedad, salvo que se trate específicamente de dañar a estos colectivos más desfavorecidos.
La responsabilidad de esta carta es exclusivamente mía. Muchas gracias por todo; sin su ayuda y sin las facilidades que dio a mi familia yo no saldría adelante. Le deseo felices fiestas. Marcos”.

9 comentarios:

  1. Lamentable o que está a facer o PP e os seus achegados (beneficiarios directos dos recortes)

    ResponderEliminar
  2. sobran comentarios.....o problema e a cantidade de xente nesa situación que non ten nin forzas para expresalo ten ben.

    ResponderEliminar
  3. Está moi ben feita a diagnose do problema. No que tod@s temos problema, é en facer o tratamento...

    ResponderEliminar
  4. Creo que casos como estos los tenemos todos en nuestro cupo y qien no los tenga pronto los tendrá. No entiendo nada de economia pero por lo que se ve en los medios de comunicación al parecer si hay gente que entiende y si tantas buenas ideas hay ¿porque no se ponen en marcha?!!!!, ¡¡¡ya está bien de esquilmar siempre a los mismos!!!!.¿Porque las fuerzas políticas en vez de andar a batacazos, no hacen el esfuerzo de ponerse de acuerdo en los puntos clave en vez de llevar al desastre al pais??.

    ResponderEliminar
  5. Vivin moito tempo no barrio no que traballas. Vin como esa zona de traballadores foi levantando cabeza e entrando nunha certa "prosperidade obreira". A xente foi arreglando as suas casiñas, chegaron os coches as rúas (xa non había onde aparcar), os fillos estudaban o que os país nunca houberan imaxinado, a xente pouco a pouco modificou o sentimento tan católico do "valle de bágoas no que nos tocou vivir" por un sentido mais hedonista da vida (vive e deixa vivir). Pasamos de repartir pobreza (recordo moita humillante caridade) a redistribuir benestar (centro de saude, centro social, asociaciones vecinais, escola pública digna -estudiabamos en barracons-, etc, etc). De ver miseria (xuro que vin miseria na miña barriada) a ver certa confortabilidade. Non fala unha octoxenaria. Fala unha cuarentona. E agora.... ¡¡¡todo polo chan!!! ¿Foi un soño? ¿Foi unha ilusión?... A dous pasos de volver a aquel triste, invernal e lastimoso pasado.

    ResponderEliminar
  6. Gostaríame facer unha homenaxe ao persoal sanitario. Cando paso por diante dos comedores sociais ou cando vexo algunhas tertulias ou os tele xornais ou leo un editorial acabo tremendamente afectado, ás veces deprimido. Cónstame que o peroal sanitario está escoitando toda unha escorrentía que é o clamor dun pobo que teme polo seu futuro. Cantas historias escoitarán ao cabo do día?. Canto sofrimento!. Son a primeira forza de choque contra esta especie de fin de mundo de deseño no que aceptamos vivir máis desentendidos e inconscientes ca becerros empurrados ao matadoiro .Deben ter todo o noso apoio. Ánimo.

    ResponderEliminar
  7. Nos vinimos a vivir a este barrio hace unos años cuando para la ciudad significaba, ignoro porqué, sinónimo de miedo. Se asociaba a delincuencia a depresión a mala vida. Curiosamente descubrimos un barrio tranquilo, familiar, dónde, efectivamente, la gente progresaba, un lugar dónde se podía vivir respetando y siendo respetado a pesar de los tópicos y las sentencias maliciosaas que, sobre este barrio, circulaban por toda la ciudad. Se creó un proyecto ilusionante, una Arcadia feliz del mundo obrero dónde , que no nos mientan más, no vivíamos por encima de nuestras posibilidades, nos mienten; progresábamos de verdad. Dónde, cómo decía la compañera de más arriba, la gente era la fuerza impulsora y tomaba parte activa en la vida de un barrio abandonado sistemáticamente por el poder municipal pero no exento de fuerza y vida y, parecía que, hasta ahora, de futuro. El barrio ya no es el mismo. El barrio ha cambiado. Todavía es difícil perfilar cuál va a ser su configuración final. Lo que se vislumbra claramente es que esto sólo es el principio.

    ResponderEliminar
  8. Totalmente de acuerdo, por encima de sus posibilidades viven esos "individuos", que no hay nada que les llegue, son como carroñeros te sacan los ojos aún estando vivos, ahogan a los pequeños autónomos antes de empezar, a los trabajadores del estado -exceptuando politicos- a los estudiantes los desprecian, a los investigadores los destruyen, etc, etc. Que mala suerte la de este país, que mala suerte la nuestra, QUE MALOS GOBERNANTES HEMOS TENIDO A LO LARGO DE LA HISTORIA.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Con la repetición constante de la frase " los cuidadanos vivían por encima de sus posibilidades" el gobierno y los poderes públicos pretenden crear en nosotros un sentimiento de culpabilidad que nos paralice, nos mantenga sometidos porque claro, hemos sido unos irreponsables manirrotos e inconscientes y nos merecemos lo que pasa y, desde luego, no tenemos derecho a protestar. Hemos escuhado al mismísimo Rajoy hace unos días diciendo que los españoles habíamos vivido muy bien que habíamos comprado televisores de plasma, viajado al caribe y solicitado créditos al consumo. Recientemente una consejera de la comunidad valenciana denunciaba que " la gente se compraba televisores de plasma con el dinero del subsidio de desempleo". lo cuál es falso, la inmensa mayoría de los beneficiarios necesitan este dinero para llegar a fin de mes. Sus planteamientos son clasisitas, elitistas, despreciables y demuestran un total desconocimiento de España y de los españoles. En todo caso yo me pregunto; ¿ Y por qué un obrero no puede viajar al caribe o tener un televisor de plasma si los bancos se peleaban para que los finaciásemos - a gente que ganaba 800 euros la bombardeaban con ofertas de créditos, todos lo vivimos- y asi, hacernos entrar como peones idiotizados al servicio del sistema finaciero que ahora sabemos - ellos ya lo sabían- que estaba podrido? . No, No vivimos por encima de nuestras posibilidades, en el peor de los casos nos mintieron y nos forzaron a entrar en su rueda del consumo que , finalmente, trajo las consecuencias que todos conocemos. Ahora, eso si, con nosotros son crueles mientras estamos pagando su fiesta y desmanes de los últimos veinte años. Para deshauciados, parados, pensionistas, jubilados etc. para el pueblo en general no hay piedad y mientras tanto vamos a pagar religiosamente el rescate de un sitema bancario que nos robó y engañó de una manera planificada quizá para llegar a esta situación.

      Eliminar